Młodzi sztukmistrzowie z Lublina – Mel Tripson – „VI YD” [recenzja]

Jeszcze półtora roku temu nazwa Mel Tripson nie funkcjonowała na mapie polskiej muzyki alternatywnej. Ba! Nawet w Lublinie, z którego kapela się wywodzi, dopiero dobry rok temu zespół zaczął być nieśmiało rozpoznawalny. A tu nagle można posłuchać debiutanckiej EP VI YD i wchłaniać entuzjazm i energię, które dosłownie biją z tych nagrań.

Na VI YD składa się raptem dwadzieścia minut nagrań, w tym jeden remix. Płytka zbiera dotychczasową twórczość w jednym miejscu, dodając do tego wszystkiego jeden utwór premierowy (Pakistan). Niektóre kawałki, już krążące w sieci, zostały jedynie zremiksowane przez producenta całości, czyli Borysa Kunkiewicza.

Mel Tripson proponuje ostre, gitarowe brzmienia, z gęstą perkusją, momentami niemiłosiernie okładaną przez pałkera Stanisława Czerniawskiego. Dużo czuć w tym ducha rockowej rewolucji z zeszłej dekady, w tym kapel, takich jak Artic Monkeys czy Franz Ferdinand. Jednak muzycy Mel Tripson nie są ślepo zapatrzeni w te inspiracje (jeśli one takie są) i trzymają rękę na pulsie, wiedząc doskonale, co dzisiaj jest trendy i sexy. Do tego krajobrazu dochodzą zgrabne melodie nierzadko wpadające w ucho i zdradzające, że ci młodzi chłopcy, potrafią ponadto układać całkiem niezłe piosenki.

I to wszystko, co powyżej napisałem, słychać w otwierającym epkę Nanny. Jest brudno, garażowo; wokal jest lekko przesterowany, a riffy momentami podbite są efektami elektronicznymi. Mel w Nanny pokazuje niezły groove, a noga sama „chodzi”. Ale na tym zespół nie poprzestał – żeby nie było zbyt sztampowo, to muzycy sobie wymyślili pod koniec zwolnienie, które ma w sobie coś psychodelicznego, aby znowu pod koniec zaatakować słuchacza refrenem. Mocny początek.

Jednak w kolejnym na płytce Back ‘n’ Reloaded jest spokojniej. To jeden z trzech utworów nagranych jeszcze pod producenckim uchem Lecha Pukosa, a Borys Kunkiewicz dokonał jedynie ponownego masteringu nagrań. Czuć jednak tę różnicę w brzmieniu i szkoda, że zespół nie pomyślał nad ponownym nagraniem tych kawałków. Perkusja ma w nich mniej mocy, uderzenia. Gitara gdzieś ucieka w miksie, ale za to kawałek prowadzi fajna partia basu i nośny wokal Mateusza Kochańca.

Talk To Me jest zaskakująco klasyczne. Riff jest lekko bluesujący, fajnie brzmią też mostki, w których wokalista pogrywa na gitarze do delikatniejszych dźwięków perkusji i basu, aby za chwilę przyspieszyć i zagrać fajny refren. No i solo, bezczelne, klasyczne, melodyjne, jakby je stworzył jakiś doświadczony gitarzysta, a nie młodzian stawiający pierwsze kroki na scenie.

Zaskakująco ciężko się robi na Wild West. Brzmienie niczym z Queen Of The Stone Age robi swoje w tym kawałku. Ostatni z regularnych utworów, czyli Pakistan jest za to  spokojniejszy. Napędza go sekcja rytmiczna, szczególnie fajnie wyeksponowany w miksie bas. Oczywiście refren za to jest doładowany mocnymi gitarami. Na płycie znajduje się ponadto interesujący remix Back ‘n’ Reloaded. Ale to już bardziej ciekawostka niż pełnoprawny utwór na płycie.

Mel Tripson zaproponował 5 kawałków, które mogą być przepustką do poważnej kariery. Ci chłopcy, mimo że nieopierzeni, są konkretnym materiałem na gwiazdy. W rękach już mają odpowiednie umiejętności techniczne, komponować też potrafią. Mam nadzieje, że ta EP otworzy zespołowi niejedne drzwi. Oby tak się stało. Najwyższy czas, aby muzyczny Lublin przestał być kojarzony z Budką Suflerą czy  innymi Bajmami.

Fot.: cantaramusic.pl

Write a Review

Opublikowane przez

Jakub Pożarowszczyk

Czasami wyjdę z ciemności. Na Głosie Kultury piszę o muzyce.

Tagi
Śledź nas
Patronat

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *