popowego konesera

Tygodnik popowego konesera #9

Pop ma się wyjątkowo dobrze. Pomijając potworka, którego spłodzili panowie z U2, trudno było sobie wyobrazić lepszy tydzień dla miłośników porządnie skrojonych przebojów. Przed wami prawdziwa uczta. St.Vincent wysmażyła nowofalowy, parkietowy hit, dvsn zachwycili seksownym r&b, Beck uwiódł swym bezpretensjonalnym urokiem, a Yung Lean zrobił interesujący krok naprzód. Nawet Taylor Swift nie dała plamy, a to już coś. Miłego odsłuchu i do zobaczenia za tydzień!

 

St. Vincent – Los Ageless

+ (pop wysokiej jakości)

Nóżka chodzi, głowa się trzęsie, a reszta ciała giba. St. Vincent ukazuje światu wyjątkowo taneczną stronę, dość mocno pachnącą tzw. „nową falą”, która przed laty była przebojową odpowiedzią na popularność punk-rocka. Imprezy w takim stylu to ja rozumiem.

 

dvsn – Mood

+ (pop wysokiej jakości)

Kanadyjski duet po raz kolejny odwołuje się do ukochanej stylistyki pościelowego r&b, ale tym razem prezentuje łóżkową balladę, skonstruowaną przy pomocy nieco bardziej organicznych narzędzi. Mniej tu tajemniczej elektroniki poprzednich dokonań, a więcej ciepłych brzmień, które zachwycą analogowych fetyszystów.

 

Beck – Up All Night

+ (pop wysokiej jakości)

Beck Anno Domini 2017 operuje na nieco innych zasadach niż kiedyś. Nawet w czasach najbardziej intensywnych flirtów z muzyką taneczną, brakowało mu lekkości, którą prezentuje obecnie. Ten singiel to kolejny dowód na to, że najnowszy album artysty będzie powiewem świeżości, reanimującym witalność autora Odelay.

 

Yung Lean – Red Bottom Sky

+ (pop wysokiej jakości)

Co tu się stało? Napędzany kodeinową zawiesiną król internetowego rapu, postanowił całkowicie zmienić dotychczasowe zwyczaje i na dobre rzucił narkotykową poezję w kąt. Teraz jest wrażliwym chłopcem, próbującym zawalczyć o serca fanów Drake’a. I ja to kupuję.

 

Taylor Swift – …Ready For It?

+/- (pop średniej jakości)

Taylor za wszelką cenę stara się pokazać pazur, ale nie wie do końca, jak to zrobić. Niby ma pomysł na przebój oparty o zadziorny, przesterowany bas i krzykliwe skandowanie groteskowych przechwałek, ale już refren zdradza schematyzm znany chociażby z 1989. Wyczuwam zbliżającą się katastrofę, od której nie będę mógł oderwać wzroku.

 

U2 – You’re The Best Thing About Me

– (pop niskiej jakości)

Wiecie, co jest najgorsze w U2? To jeden z tych zespołów, który po latach zaczął pełnić funkcję, przypisywaną im przez złośliwych dowcipnisiów. Ich najnowszy singiel brzmi jak muzyczna satyra na dokonania grupy Bono. Problem w tym, że to nie miał być rockowy kabaret. Błagam, zamknijcie wszystkie stadiony i odmawiajcie tej ekipie wstępu.

popowego konesera

Write a Review

Opublikowane przez
Tagi
Śledź nas
Patronat

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *