Sweet Dreams – Bryan Singer – „X-Men: Apocalypse” [recenzja]

Jeszcze nie opadł kurz po filmie Kapitan Ameryka: Wojna Bohaterów, kiedy swoją odpowiedź postanowiła dać konkurencja, czyli studio Fox, które posiada prawa do filmowego wizerunku wszystkich mutantów z uniwersum Marvela. W kinach pojawiła się zatem kolejna odsłona serii o grupie X-Men, zatytułowana X-Men: Apocalypse, w której superbohaterowie muszą zmierzyć się z jednym z najpotężniejszych przeciwników, jakiego dane im było spotkać, z tytułowym Apocalypse, liczącym sobie tysiące lat pierwszym mutantem, obdarzonym dziesiątkami mocy, które na przestrzeni wieków przejmował od innych. Jakby tego było mało, Apocalypse nie jest sam, bowiem towarzyszy mu czterech popleczników, wśród których znalazł się Magneto, a także Storm, Angel i debiutująca na dużym ekranie Psylocke.

Film zaczyna się trzy tysiące lat przed naszą erą, w starożytnym Egipcie, gdzie poznajemy czczoną niczym bóg, potężną postać zwaną En Sabah Nur. To właśnie Apocalypse, który akurat przechodzi kolejny rytuał zmiany ciała, kiedy zostaje zdradzony i na wieki pogrzebany pod ruinami piramidy. Następnie przenosimy się do lat 80. ubiegłego wieku, czyli filmowej teraźniejszości. Od wydarzeń znanych z Przeszłości, która nadejdzie minęło dziesięć lat. Profesor Xavier (James McAvoy) z powodzeniem prowadzi swoją szkołę dla wybitnie uzdolnionych, gdzie dzielnie wspiera go Hank McCoy, czyli Beast (Nicholas Hoult). Mystique (Jennifer Lawrence) przemierza świat, pomagając innym mutantom, którzy akurat znaleźli się w opałach (tak też trafia na Nightcrawlera, który ku uciesze berlińskiej gawiedzi zmuszony jest odbyć pojedynek z Angelem). W międzyczasie do szkoły Xaviera trafia Scott Summers (Tye Sheridan), młodszy brat znanego z wcześniejszych części Havoka (Lucas Till), w którym dopiero rodzi się moc wypuszczania zabójczych laserowych promieni z oczu, nad którą dopiero uczy się panować. Na terenie szkoły poznajemy też wyalienowaną i również w pełni nie panującą nad swoimi mocami Jean Grey (Sophie Turner) – potężną telepatkę i telekinetyczkę. W międzyczasie agentka CIA, Moira McTaggert (Rose Byrne) śledząc w Kairze wyznawców En Sabah Nura, przypadkiem doprowadza do przebudzenia tego najpotężniejszego z mutantów.

Na stołku reżysera po raz kolejny zasiada Bryan Singer, co zdaje się nie do końca służyć serii. Po znakomitym odświeżeniu X-Menów, jakie dostaliśmy w Pierwszej klasie (w reżyserii Matthew Vaughna), Singer postanowił powrócić do tego cyklu i zrobił całkiem poprawną, lecz niestety gorszą Przeszłość, która nadejdzie. Teraz uraczył nas historią Apocalypse’a, która niestety nie powala. Co nie znaczy, że nie jest to fajny film o X-Menach, bo jest. Znajdzie się tutaj kilka naprawdę fajnych motywów dla fanów mutantów i nie tylko. Jak chociażby Magneto, który przez ostatnią dekadę ukrywał się w Polsce pod nazwiskiem Henryk Górski. Przez ten czas pracował w fabryce w Pruszkowie oraz dorobił się żony i córki. Dzięki temu mamy okazję usłyszeć Michaela Fassbendera mówiącego w naszym ojczystym języku (to, jak mu to wychodzi, to już inna sprawa, jednak widać, że bardzo się starał).

W tym momencie z góry przepraszam za spoilery, które za chwilę się pojawią, lecz to coś, o czym nie mogę nie wspomnieć, jeśli więc nie widzieliście jeszcze filmu, przeskoczcie od razu do następnego akapitu. A wspomnieć muszę o fragmencie, który był powodem zstąpienia Magneto na drogę zła. Do samej motywacji nie mam zastrzeżeń – milicja przypadkiem zabija jego rodzinę, on wpada w furię, grozi pięścią niebu i tak dalej. Lecz sposób, w jaki giną jego żona i córka, to jakaś parodia. Naprawdę mam uwierzyć, że milicjantowi, który przypadkiem wystrzelił z łuku (tak, mieli łuki, bo to była jedyna broń niezawierająca metalu) i wyglądało to mniej więcej tak…

…udało się przestrzelić na wylot dwie osoby? Oj, bardzo mnie zawiodła ta scena.

Jednak wynagradzają nam to inne świetne momenty i oczka puszczane do fanów. Jednym z moich ulubionych było pojawienie się Logana, który wyglądał jak żywcem wyjęty z kart komiksu Weapon X. Wspomnieć można też o scenie przeobrażenia Angela w Archangela, przy akompaniamencie idealnie dobranej piosenki The Four Horsemen Metalliki. Świetnym momentem były narodziny Phoenix, a skoro już o niej mowa, to należy nadmienić, że Sophie Turner poradziła sobie z rolą całkiem nieźle i mimo że nadal uważam ją za nieco drewnianą aktorkę, na pewno wypadła lepiej niż jako Sansa Stark.

Bardzo dobrze sprawdzili się też Kodi Smit-McPhee w roli Nightcrawlera i Alexandara Shipp jako młoda wersja Storm – taka Ororo mogłaby już zostać na stałe, bo prezentuje się o niebo lepiej niż Halle Berry. Tye Sheridan jako Cyclops również wypadł poprawnie, w dodatku zadziwiające jest to, jak bardzo ten aktor podobny jest do młodego Toma Hardy’ego. Z kolei jedna z moich ulubionych komiksowych X-Menów (X-Menek?), czyli Psylocke, wypadła nieco blado. Co prawda Olivia Munn wizualnie prezentowała się oszałamiająco, lecz nie miała zbyt wiele do zagrania, a wiejące sztucznością efekty „akrobatyczne” w jej wykonaniu wołały o pomstę do nieba. Niezbyt też popisał się główny czarny charakter, w którego wcielił się Oscar Isaac (znany chociażby z roli Poe Damerona z nowych Gwiezdnych Wojen). Apocalypse w jego wykonaniu starał się być tak na wskroś zły, że miejscami ocierało się to o karykaturę.

Jednak wszystkie te postacie i odgrywający je aktorzy, bledną w obliczu jednego tylko bohatera, który w moim odczuciu ukradł cały film. Mowa tu oczywiście o Quicksilverze, genialnie zagranym przez Evana Petersa (American Horror Story). Scena z jego udziałem, kiedy przy akompaniamencie piosenki Sweet Dreams ratuje całą szkolną populację przed śmiercią w eksplozji, to zdecydowanie najlepszy moment tego filmu (jeśli nie całej serii w ogóle!). Peters wprowadza do filmu taki luz i dystans, że nawet dla tej jednej sceny warto wybrać się do kina. To taki odpowiednik fragmentów ze Spider-Manem z nowego Kapitana Ameryki i ja zdecydowanie chcę (a nawet żądam) więcej Quicksilvera w kolejnych filmach.

Podsumowując, X-Men: Apocalypse stanowi całkiem udaną część serii i nawet jeśli bywały już lepsze, myślę, że i tak warto wybrać się do kina. Dla miłośników mutantów jest to pozycja obowiązkowa. Nie do końca wiadomo, jakie są dalsze plany Foxa związane z X-Menami, lecz Apocalypse można by uznać za dość zręczny łącznik pomiędzy nową a starą trylogią. Mam jednak nadzieję, że studio nie pójdzie tą drogą i mimo wszystko anuluje wydarzenia znane z filmów X-Men, X2 i X-Men: Ostatni Bastion.

Fot.: Twentieth Century Fox, Python (Monty) Pictures