„Ága” Milko Lazarova w kinach od 25 stycznia

Ága, jeden z najbardziej niezwykłych filmów Berlinale 2018, to pełna czułości oda do ginącego świata, powstała na przekór rzeczywistości, w której tylko dystans i emocjonalny chłód gwarantują przetrwanie. Film w kinach od 25 stycznia za sprawą Nowych Horyzontów.

Intymna, ale skrywająca potężny ładunek emocji Ága jest opowieścią o losach  Nanooka i Sedny, mieszkających samotnie w lodowej krainie gdzieś na północy Jakucji. Wieczorami, pod stertą futer, starzejąca się para opowiada sobie dawne mity, nieprzystające już do rzeczywistości, w której czyste niebo nad ich głowami przecinają samoloty, gdzie przetrzebiono zwierzęta. Nad szczęśliwą jesienią życia małżonków unosi się jednak bolesne wspomnienie tytułowej Ági – córki, która przed laty opuściła rodziców i odeszła do miasta. Co między nimi zaszło? Czy istnieje szansa na pojednanie rodziny? Lazarov w niebanalny sposób prowadzi widzów do końca pięknego mitu, którego nie ma już kto opowiadać. Poza nim czeka nas już tylko wielka pustka. W jej obliczu najcenniejszym skarbem okazuje się umiejętność mądrego współodczuwania.

Sylwetka reżysera

Milko Lazarov
Urodzony w 1967 roku bułgarski reżyser i scenarzysta. Studiował pod okiem Władysława Ikonomowa w Narodowej Akademii Filmu i Teatru w Sofii, gdzie następnie został wykładowcą. Do 2013 roku, kiedy na festiwalu w Wenecji pokazał dramat Alienacja, tworzył filmy krótkometrażowe i dokumentalne. Lazarov wystąpił też jako aktor w głośnej Sławie Kristiny Grozewej i Petara Walczanowa (2006). Ága jest jego drugą pełnometrażową fabułą.

Filmografia
·         2000 Roundabout (short)

·         2007 Hristo Botev

·         2009 One Hundred Years of Solitude

·         2013 Alienacja / Otchuzhdenie / Alienation

·         2018 Ága

Milko Lazarov o filmie

Wiele myślałem o tym, jak właściwie doszło do mojego zaangażowania się w ten projekt. Najwyraźniej miał swoje źródło w moim dzieciństwie, kiedy czytałem książki o odkrywcach dalekiej Północy i bieguna południowego, o Roaldzie Amundsenie, o statku powietrznym… Żyłem tymi historiami, byłem bardzo wrażliwym dzieckiem. Któregoś dnia rodzice musieli zawieźć mnie do szpitala, bo podekscytowany dostałem palpitacji serca. Potem stwardniałem, okryłem się grubszą skórą. Ale wciąż mam w pamięci tamten „biały” okres, i wciąż jestem podekscytowany odwiedzając takie miejsca.

Nie miałem doświadczenia w pracy z aktorami – kiedy ich wybrałem, nie zajmowałem się nimi, unikałem prób. Nie, nie bałem się, że stracę przez pracę z nimi jakąś część energii, po prostu nie mieliśmy za dużo czasu, okres zdjęć był krótki. Zdaje się, że aktorzy nie powinni wiedzieć za wiele o tym, co reżyser ma w głowie, wtedy mogą być bardziej autentyczni – pozostaje pewien niepokój. Mam kolegów, którzy znajdują przyjemność w pouczaniu aktorów, co mają robić. Podejrzewam, że każdy ma swoje własne podejście, ale kiedy wybierasz aktora, on staje się twoim awatarem, niemal nieświadomie wprawia w ruch twoje pomysły. (transmedium.news)

Ta historia mogłaby wydarzyć się wszędzie – to opowieść o ostatniej rodzinie na Ziemi. Skierowaliśmy obiektyw w stronę tej małej społeczności, czyniąc z niej metaforę. Każdy projekt ma swoją charyzmę. Wybór Jakucji jako miejsca zdjęć był tutaj chyba największym wyzwaniem, jednak ludzie Sakha je unieśli, a jakucka przyroda znakomicie się mu przysłużyła. Kiedy przyjechaliśmy do Jakucka było -42 st. C, a kiedy zaczęliśmy kręcić, termometry zanotowały -30 st. C. Oczywiście mieliśmy odpowiedni sprzęt i nie przypominam sobie żadnych niebezpiecznych momentów na planie. (cineuropa.org)

Po prostu stawiam kamerę i sprawdzam, jak wygląda kadr. Nadal wierzę w to, że jedynym kryterium wyboru jest mój gust, jedyną zasadą, za którą pójdę, jest moje poczucie estetyki. Minęło tyle czasu, a moi europejscy i bułgarscy producenci nadal namawiają mnie na kolejny film, chociaż wiedzą, że jestem niechętny projektom, przy których nie mogę czuć się w pełni sobą. Prawdopodobnie miną lata zanim wymyślę nowy temat. Zawsze traktowałem pracę reżysera z największym szacunkiem, powtarzając za moim mentorem prof. Vladislavem Ikonomovem, że na ołtarze kina trzeba iść niczym ofiarny baranek. Pracując nad filmem – podejmując ryzyko tworzenia, „idziesz na rzeź”, przez cały czas jesteś o krok od spektakularnej katastrofy. Nie mogę powiedzieć: ok, zrobię tego rodzaju film, bo temat jest współczesny. Nie kapryszę, naprawdę chcę realizować filmy. No cóż, życie jest trudne, znajdujemy się na krawędzi przetrwania, ale pięcioletnie przerwy między filmami wprowadzają w moje twórcze życie bardzo dobry rytm. W czasie wolnym od kręcenia zajmuję się moimi dziećmi, bliźniakami Georgim i Marią, mam też trzy psy. Pomagam przy innych projektach, trzymając się blisko kina. (europost.eu)

Nagrody

·         Valladolid IFF 2018 – Najlepszy Nowy Reżyser

·         FF w Sarajewie 2018 – najlepszy film

·         Malatya IFF 2018 – Specjalna Nagroda Jury

·         MFF w Ljubljanie 2018 – Nagroda Publiczności

·         Golden Rose Bulgarian Feature FF 2018 – najlepszy film, reżyser, zdjęcia, Nagroda Dziennikarzy, Nagroda Krytyków

·         MFF w Kairze 2018 – najlepszy film

·         Chukotka International Arctic FF 2018 – najlepszy film, Specjalna Nagroda Jury

Zwiastun