Aktualnie na słuchawkach #19: Koniec Świata, Jagoda Kret, The Kings of Frog Island, The Lottery Winners

I tym razem nie odejdę od tradycji i standardowo rozpocznę wyznaniem: przez pierwszy tydzień słuchania piosenki Durny w samochodzie raz za razem wzruszałem się do łez. Ponownie sprawdza się maksyma, że siła tkwi w prostocie. Pomówmy jednak o całej płycie, bo po to się tu spotkaliśmy. Jacek Stęszewski i jego zespół bardzo długo testowali cierpliwość fanów i kazali czekać na swój kolejny studyjny album. Przecież God Shave The Queen premierę miało w 2016 roku! No ale dobra, nie narzekajmy — Durny wreszcie ujrzał światło dzienne i — co tu dużo mówić — warto było czekać. Dla mnie to album niemal tak dobry, jak mój ukochany Hotel Polonia i z pewnością lepszy niż poprzednie wydawnictwo Końca Świata. Ubolewam jednak okrutnie nad faktem, że niemal wszyscy artyści dziś wpisali się w ten paskudny trend skracania długości albumów. No nie wierzę, że panowie po pięciu latach przerwy nie mieli do powiedzenia choćby dwóch kawałków więcej! Brzmienie płyty Durny jest cudownie kojące i panowie odpowiednio wyważyli swój materiał. Mamy tu miejsce na spokojniejsze, bardziej egzystencjalne piosenki (Herbata z Kokainą), ale nie brakuje tu także muzycznego zacięcia, tak charakterystycznego dla Końca Świata. Może nie znajdziemy na tej płycie utworów takich jak Ljubliu czy Porąbana noc, ale ich brak wcale nie jest odczuwalny. Niezależnie od tempa — każda piosenka to małe dzieło sztuki, a pióro Stęszewskiego jest niezmiennie fenomenalne. Uwielbiam słuchać jego zbitek słownych i często jego teksty wprawiają mnie w stan zadumy, nostalgii i mieszanki czegoś pozytywnego z melancholią