Aktualnie na słuchawkach #20: The Lumineers, Madrugada, Palace, Grace Cummings

Możliwe, że tym wyborem sporo ryzykuję, bo może się to skończyć podobnie jak wyróżnioną przeze mnie kilka miesięcy temu płytą Rhiannon Giddens z jej wokalnymi akrobacjami. Wtedy zaczęło się od bezwzględnej miłości i łapaniu się za głowę przy niesamowitych zdolnościach wokalistki, aż przyszedł punkt zwrotny, w którym jej głos budził wyłącznie irytację. Mam nadzieję, że Grace Cummings nie podzieli jej losu i wolę zaryzykować – wszak takiego głosu nie można po prostu pominąć. Już rozpoczynający album Heaven zwala z nóg – niski głos można łatwo pomylić z męskim gardłem, a wyczyny wokalne w refrenie zrobiły na mnie piorunujące wrażenie. To świetne otwarcie płyty Storm Queen, które daje jasny sygnał, czego możesz się, słuchaczu, spodziewać; więc albo decydujesz się na dalszą jazdę, albo odpadasz. Ja nie wysiadłem i zafascynowałem się jeszcze bardziej unikalnym głosem Grace Cummings – czasami wręcz warczącym charkotem, gryzącym po kostkach skowytem przepełnionym emocjami. Czuć, że wokalistka w tworzenie niniejszego albumu włożyła dużo uczuć, co wybitnie podkreśla kameralność utworów – niekiedy oprócz jej głosu słyszymy jedynie akompaniującą gitarę (Up in Flames). Nie jest to płyta najłatwiejsza w odbiorze, gdyż całą uwagę skupia tutaj na sobie wokal Grace Cummings i wyłapywanie każdego smaczku odwraca uwagę od innych czynności. Na ten moment jednak czuję, że warto – czas pokaże, czy płyta w szerszej skali czasu ze mną pozostanie, czy po jej dogłębnym zbadaniu zainteresowanie spadnie.