Aktualnie na słuchawkach #26: The National, The Tallest Man on Earth, Fruit Bats oraz ISON

Czas na wyznanie: kojarzę The National, ale dotąd od deski do deski przesłuchałem tylko krążek I Am Easy To Find z 2019 roku. Nie należę więc do fanów i mam mgliste pojęcie o historii zespołu, dlatego oceniam ich najnowszą płytę z tak zwaną “białą kartką”; bez bagażu doświadczeń i oczekiwań. Gdy siadaliśmy do przesłuchiwania płyt kwietnia 2023 roku, z wyprzedzeniem zakomunikowałem Patrykowi, że The National zaklepuję, bo po pierwszym przesłuchaniu czułem, że tkwi w tej płycie potencjał na pierwszą “dychę” w 2023 roku. Niestety, po kilku kolejnych przesłuchaniach First Two Pages of Frankenstein jakość albumu w pełni mi się wyklarowała i odczuwam, że jest to płyta nierówna, a takie Send For Me pasuje tutaj niczym pięść do nosa. Nie znaczy to, że płyta jest zła – wręcz przeciwnie. To bardzo mocna propozycja, ale gdy myślę o płycie, której chciałbym wystawić najwyższą ocenę, to mam w głowie fakt, że odpalam ją w dowolnym momencie i po prostu cieszę się słuchaniem. A na najnowszy krążek The National muszę mieć ochotę i czasem nie jestem w stanie wysłuchać jej do końca. Muzycznie dominuje… folk. Nic dziwnego zatem, że na płycie gośćmi są Taylor Swift, Phoebe Bridgers oraz Sujfan Stevens, bo wszyscy z tym gatunkiem muzycznym mają wiele wspólnego. Jeśli chodzi o teksty, w dużej mierze są one odzwierciedleniem stanu psychicznego, w jakim znajdował się wokalista The National – Matt Berninger, który otwarcie przyznał, że w trakcie pracy nad albumem zmagał się z depresją. Mroczne stany Berningera czuć na tej płycie – jest smutno, ponuro, melancholijnie. To niezwykle osobisty i dojrzały materiał. Nie wiem tylko, czy nie jest to płyta zbyt smutna, bo słuchanie tego materiału potrafi wprawić w czarno-biały nastrój.