Nie grałem w pecetową ani mobilną wersję Hexologic, więc trudno mi porównać, czy konsolowa wersja, która zadebiutowała 14 czerwca na Xbox One, jest znacznym usprawnieniem pierwotnej gry, czy bezpośrednim portem. Innowacją podkreślaną przez twórców są losowe poziomy wydłużające rozrywkę i teoretycznie brzmi to wyśmienicie, ale niestety nie działa to tak dobrze, jakby się mogło wydawać. Czemu jednak już na wstępie marudzę, skoro przy produkcji studia MythicOwl spędziłem bardzo miłe chwile? Odpowiedź jest bardzo egoistyczna – bo chciałbym więcej.
Zaraz, zaraz – przejdźmy od ogółu do szczegółu. Nie wiem, czy jest sens dokładnie tłumaczyć zasady rozgrywki gry logicznej, bo póki się jej samemu nie spróbuje, to wszystko brzmi jak abstrakcja. Hexologic oferuje matematyczne zagadki, gdzie gracz uzupełnia pola wartościami 1, 2 i 3 tak, aby uzyskać zgodność wyniku w każdym rzędzie. Nie ma tutaj taryfy ulgowej – jeśli nie osiągniesz stuprocentowej zgodności, nie przejdziesz do kolejnego etapu. Nie ma żadnych kół ratunkowych, żadnych wykupywanych za monetki autouzupełniających pola bonusów. Jest tylko czysta matematyka. I tak, już na wstępie może to przerazić, ale chyba decydując się na grę logiczną, jednak trochę jesteśmy liczbowymi nerdami, prawda?
To, co Hexologic robi świetnie, to wprowadzanie gracza na kolejne etapy zagadek. A zmieniają się one zazwyczaj po dziesięciu poziomach, aż dobijemy do maksymalnego, dziewięćdziesiątego, poziomu. Gra pokazuje po prostu, na czym polega kolejne wyzwanie, tłumacząc na przykład, że dwa plus dwa równa się cztery. Od razu przypomina mi się tutaj przeciwieństwo tego systemu – The Witness, które zmuszało gracza najpierw do samodzielnego rozgryzienia zasad zagadki, więc gdy przypadkiem natrafiło się na bardziej skomplikowany etap, a opuściło się jeden z poprzednich, gracz dosłownie stawał w miejscu. Tutaj nie musimy się tym martwić i zamiast tego zrelaksować przy analizowaniu następnej łamigłówki.
Odpocząć przy Hexologic zdecydowanie można, bo gra w moim odczuciu nie jest nazbyt trudna. Nie powoduje również wybuchów frustracji, które w moim przypadku na pewno by wystąpiły, gdyby rozgrywka nagle stała się matematyczną enigmą. Wraz z kolejnymi etapami coraz lepiej rozumiałem zasady gry, nauczyłem się czytać pewne schematy, które determinowały odpowiedni wybór, a nawet gdy zdarzyło mi się kilka razy na czymś zaciąć, ostatecznie dochodziłem do rozwiązania – tuż przed tym, jak miałem zamiar złorzeczyć na twórców, że popełnili błąd i Hexologic jest niegrywalny. Produkcja MythicOwl do końca okazała się rzeczą rzetelnie skonstruowaną i sensowną, niepowodującą jednocześnie przepalenia zwojów mózgowych. Tym większa była moja rozpacz, gdy dotarłem do finałowego, dziewięćdziesiątego poziomu. Bo prawda jest taka, że grę można ukończyć w jeden lub dwa dni, a bonusowych dwadzieścia jeden poziomów wcale nie poprawia sytuacji. Powiedzielibyście, że przecież są te losowe poziomy, które można męczyć w nieskończoność. Można, tylko że nie stanowią one już żadnego wyzwania.
Niestety, ale po przejściu wszystkich zagadek, losowe poziomy dostajemy nie tam, gdzie jest najtrudniej, ale maksymalnie mniej więcej w połowie rozgrywki (około 55. poziomu). A zagadki z tych okolic, gdy już rozgryźliśmy te z wyższej półki, wydają się po prostu banalne. Starałem się przy nich dobrze bawić, ale po kilku złapało mnie znużenie i na chwilę obecną Hexologic jest już dla mnie grą zakończoną, w której nie mam już czego szukać. Ułomność wersji konsolowej jest niestety taka, że możemy liczyć co najwyżej na zupełnie nowe poziomy dodane bezpośrednio przez studio odpowiedzialne za grę; użytkownicy wersji PC mają do dyspozycji Warsztat Steam, gdzie gracze puszczają wodze fantazji i wymyślają nowe zagadki. Jeśli wersja na Xboxa nie otrzyma podobnego wsparcia, będzie ona przeżyciem przyjemnym, ale króciutkim. Chyba powinienem wspomnieć o tzw. hard mode w Hexologic, ale brzmi on lepiej, niż faktycznie wygląda – tryb „soft” zwyczajnie podświetla w trakcie rozwiązywania puzzla na zielono poprawność danego rzędu, a „hard” po prostu tego nie robi, więc „zmusza” gracza do liczenia w przypadku błędu. Zalecam granie od razu na tym trudniejszym trybie.
O, chyba pod koniec poprzedniego akapitu coś wspominałem o wyglądzie, więc warto elastycznie przejść do warstwy audiowizualnej Hexologic, bo ona na pewno zasługuje na uznanie. Wszystkie łamigłówki charakteryzuje graficzny minimalizm, więc nic nie odwraca naszej uwagi od najważniejszego elementu gry. Ekran główny natomiast mieni się wieloma barwami zależnie od poziomu, na którym się znajdujemy – są podwodne tereny, podniebne przestworza i wiele innych ciekawych widoków, które cieszą oko. Wszystkiemu zaś towarzyszy urocza, nienachalna muzyka, która znacznie podnosi walory relaksacyjne Hexologic. Osobiście polecam rozłożenie się na kanapie, odłożenie na bok wszystkich technologicznych przeszkadzajek i nacieszenie się grą.
Jak na swoją obecną żywotność, gra uczciwie się wycenia, nie roszcząc sobie nie wiadomo ile, za kilka godzin grania. Hexologic nie jest frustrujący ani przesadnie trudny, więc zaspokoi potrzeby tych graczy, którzy lubią czasem pogłówkować, ale irytują ich gry logiczne dla „hardkorów”, które zdają się być niestworzone dla zwykłego człowieka. Szczerze mówiąc, sam obawiałem się tego, że w pewnym momencie mój humanistyczny umysł nie będzie „trybił” pewnych matematycznych równań, ale jak się okazuje, nie jest ze mną jeszcze tak źle, za co również dziękuję Hexologic – tchnęło we mnie wiarę w to, że mogę się mierzyć z tego typu wyzwaniami. Szkoda, że na konsoli nie ma edytorów poziomów i otwartej społeczności graczy, tak jak na Steamie, a tryb losowy ładnie prezentuje się tylko w CV, ale i tak uważam, że jest to gra warta poświęcenia jej swojej uwagi.
Fot.: PR OUTREACH
Przeczytaj także:
Recenzja książki Tetris. Ludzie i gry
