Od kiedy dowiedziałam się, że pojawi się nowa książka Dagmary Andryki, musiałam po nią sięgnąć – zanurzyć się w kolejną historię z silną postacią kobiecą, której nie wszystko idzie z górki, ale przez to staje się jeszcze bliższa Czytelnikom. Autorkę znam z jej poprzednich powieści – Tysiąc, Trąf, trąf, misia bela, Powrót do Millie – które należą do grona jednych z moich ulubionych książek kryminalnych. Dlatego naturalnym wyborem stało się przeczytanie Króla. Czy Król sprawił jednak, że jestem równie zadowolona, a moje detektywistyczne zacięcie pozwoliło mi na odkrycie prawdy?
Autorka postawiła tym razem na wydanie czterech książek stanowiących tetralogię. Ciekawym dla mnie sposobem jest ich nazewnictwo. Każda z powieści odnosi się do figur karcianych – jak choćby właśnie tytułowy Król. Dla mnie, osoby, która swoje nastoletnie lata spędziła na grach karcianych, jest to trochę podróż sentymentalna.
Główna bohaterka, Anna Maria Kier, jest byłą policjantką pochodzącą z Warszawy. Zdecydowanie można powiedzieć, że praca była jej pasją, co niestety miało zły wpływ na jej relacje rodzinne – syn, z którym nie do końca ma dobry kontakt, były już mąż, który nie mógł znieść bycia dodatkiem do jej zawodowego życia. Annie nie można odmówić zaangażowania i poświęcenia, z jakim działała w pracy. Jednak sukcesy odnoszone w pracy nie miały przełożenia na jej życie rodzinne.
Tak jak wspominałam wcześniej, autorka kreuje postaci kobiece, które nie są do końca perfekcyjne. Gubią się, błądzą, nie umieją przewartościować spraw w swoim życiu, a jednak czują się w niektórych obszarach życia spełnione. Z perspektywy czytelnika ma to duże znaczenie, ponieważ czasami utożsamiam się z główną bohaterką. Niejako jest mi łatwiej, że inni też miewają potknięcia.
Sytuacja dla głównej bohaterki zmienia się w momencie, kiedy dostaje zadanie polegające na pracy pod przykrywką w firmie farmaceutycznej. Głównym jej celem jest namierzenie osoby, która nie przestrzega zasad uczciwej konkurencji, wynosząc dane o firmie do innych podmiotów. Akcja powieści jest nieśpieszna, nie ma w niej wielu zwrotów akcji, które przewróciłyby aktualny stan rzeczy. Jednak nie mogę powiedzieć, że fabuła nie wciąga – jest wręcz przeciwnie. Porównałabym ją trochę do labiryntu, w którym mamy nieznane ścieżki, ślepe uliczki, masę możliwości pójścia w każdą stronę. W Królu jest podobnie – mnogość poszlak, tajemnic, potencjalnych złych charakterów.
Warto zaznaczyć, że w książce pojawia się również kolejna postać kobieca – Wanda Lichocka – która współpracuje przy rozwiązaniu sprawy razem z główną bohaterką. Postać Wandy ma moim zdaniem duży potencjał. W Królu jest przedstawiona pobieżnie, jako skryta, tajemnicza osoba, która w codziennym życiu nie potrafi się totalnie odnaleźć, ale za to świat cyfrowy nie ma przed nią tajemnic.
Styl autorki nie budzi moich zastrzeżeń. Nie męczyłam się, czytając tę książkę. Nie ma w niej niczego zbędnego. Powieść czyta się płynnie, bez jakikolwiek zgrzytów, pojawiających się archaizmów czy naukowego słownictwa.
Król ma, moim zdaniem, interesującą okładkę. Nawiązuje do talii kart poprzez charakterystyczny symbol „K”oraz kier. Na okładce widnieje także postać kobieca, która może być zarówno Wandą, jak i Anną Marią. A opcja z „przerwaniem” okładki i tajemniczą postacią bardzo mi się podoba. Na pewno zwróciłabym uwagę na tę okładkę w księgarni. Wyróżnia się na tle pozostałych pod względem kolorystycznym – połączenie sepii i czerwieni jest zdecydowanie nietypowe.
Fot.: Prószyński i s-ka
