Rozmowy z duchami – Outre – „Ghost Chants” [recenzja]

Mam poważny problem z Ghost Chants. Po kilkunastu przesłuchaniach niezwykle ciężko jednoznacznie ocenić ten materiał. Jedno jest pewne – Outre ze swoim debiutem z miejsca wskoczyli do ekstraklasy sceny black metalowej w Polsce.

Trzeba czasu i skupienia, aby docenić muzykę zamieszczoną na Ghost Chants. Jednak dla przeciętnego zjadacza black metalu, szczególnie jego współczesnej odmiany, dźwięki zaproponowane przez Outre nie będą jakimkolwiek zaskoczeniem, a okażą się raczej wypadkową obowiązujących trendów i nurtów na scenie. Może nie „chwyciło” mnie po prostu od razu, i w niektórych momentach do dzisiaj niekoniecznie „chwyta”, i być może nigdy to nie nastąpi, jednak na pewno debiut Outre okaże się tym wydawnictwem, o którym z całą pewnością będziemy pisać w podsumowaniach 2015 roku. Zdecydowanie niełatwo będzie nam bowiem przejść obojętnie obok tej muzyki.

Inna sprawa, że gdy pojawiły się pierwsze doniesienia o Ghost Chants, to wszyscy się spodziewali, że debiut Outre będzie umiejscawiany w podsumowaniach 2014 roku. Nagrania się jednak wydłużyły, co było spowodowane odejściem z zespołu dotychczasowego krzykacza – Andrzeja. Podczas nagrań zastąpił go Stawrogin, znany z chociażby z doskonałego Esperalem Tkane Odrazy, który to krążek okazał się jednym z najlepszych wydawnictw roku. Niestety, wygląda na to, że będzie to jednorazowa współpraca.

Outre od czasu EP Tranquility z 2013 roku zrobił wielki postęp i muzycy postąpili naraz nie jeden, nie dwa, a kilka kroków do przodu. Świadczy już o tym otwierający płytę Depature z rozmytymi, rozjechanymi gitarami i grobowym wokalem Stawrogina, który w tym krótkim, powolnym kawałku pokazuje szereg możliwości i barw głosu, niejako zapowiadając tym samym swoje popisy na całej płycie. Początek Ghost Chants daje do zrozumienia na pewno jedno: będzie ciekawie, niejednostajnie i nie należy się nastawiać na szybką jazdę przez całą płytę.

I chociaż drugi na trackliście Shadow przynosi konkretną szybkość przemieszaną z potężnymi zwolnieniami, to najbardziej przykuwa uwagę fakt, że jest mnóstwo dziwnych, pokręconych dźwięków. Brzmienie jest gęste, duszne, a aranżacje są bogate i różnorodne. Stawrogin pokazuje niesamowite umiejętności, operując nie tylko growlem, przemieszanym z czystym śpiewem, lecz dostarcza masę krzyków, jęków, odgłosów, pomruków i innych ciężkich do opisania dźwięków wydobywanych z jego gardła. Najłatwiej porównać – i chyba nie będę w tym oryginalny – jego wokal do wykonu Attili na Esoretic Warfare, czyli ostatniego, wątpliwej jakości, dzieła panów z Mayhem. Niewątpliwie Stawrogin nadał płycie dodatkowy wymiar, sprawiając, że nad nagraniami unosi się aura grozy, strachu i tajemniczości.

OUTRE - Chant 6 - Vengeance || Live

Na Ghost Chants ciężko przewidzieć, co będzie się działo po kolejnym riffie, partii wokalnej czy instrumentalnym fragmencie. Zespół miesza i kombinuje; szafuje zmianami tempa, klimatem i intensywnością niczym gilotyna krwią zdrajców podczas rewolucji. Szczerze mówiąc, w pierwszych przesłuchaniach wszystko to potrafiło się zlać i trudno było mi się odnaleźć w tym wszystkim. Zespół jest jak monolit, konsekwentnie w swoich utworach poszukuje nowych brzmień i tematów. Momentami wydaje się, że zrobiono o krok za daleko, powodując, że pojawiła się groźba zagubienia właściwej esencji. Na szczęście z każdym przesłuchaniem wydaje się, że chaos ten jest dokładnie uporządkowany i zaplanowany. Z czasem z utworów takich jak The Fall Lament wyłaniają się doskonałe riffy i partie gitar Damiana Igielskiego i Mateusza Jamróza. Szczególnie w tym pierwszym z wymienionych, gdzie partie gitary zagrane unisono dosłownie atakują słuchacza. Co więcej, z każdym przesłuchaniem w Outre odkrywałem (i odkrywam) melodie, które są mocno ukryte pod wokalnymi wariacjami Stawrogina.

Końcówka płyty przynosi doskonałą galopadę w postaci Vengeance z melodyjnym, wpadającym w ucho wręcz growlem Stawrogina. Ostatni, marszowy, zachowany w wolniejszym tempie, jednak potrafiący w odpowiednim momencie przyspieszyć Arrival to godne zakończenie tej płyty. Świetnie zresztą nagranej w studiu No Solace i wyprodukowanej przez M. (Mgła, Kriegsmaschine). Brzmienie gitar jest lekko przybrudzone, jakby schowane w miksie, niby rozmyte, a jednak przeszywające słuchacza swoimi dźwiękami, co jest niewątpliwie charakterystyczną cechą Ghost Chants.

Warto pochylić się ponadto nad liryczną warstwą krążka. Płyta nie jest o niczym – znajduje się na niej całkiem pokaźna ilość ciekawych rozmyślań rozpisanych przez basistę grupy, Marcina Lth Radeckiego. Krótko mówiąc – teksty są filozofujące i traktują o wierze w istniejącą – bądź nie – siłę wyższą. Radecki ponadto pisze o życiu i śmierci, a bardziej o tym, jak wąska jest granica pomiędzy tymi dwoma stanami. Teksty zmuszają do myślenia – przykładem mogą być celne pytania (zadane w Lamencie) w stosunku do boga: How can I believe when god has no faith in me?/How can I follow him when all ways lead astray/How can I entrust his words when silence is all I hear?

Ghost Chants z pewnością będzie nie raz powracać do mojego odtwarzacza. Oczywiście idealnie nie jest, można ponarzekać, bo Outre koła nie wynaleźli, a ponadto wydaje się, że formuła, którą zaproponowali na płycie, jest zdecydowanie jeszcze do dopracowania. A co wtedy się stanie? Strach pomyśleć. Oby tak dalej, panowie.

Fot.: Godz Ov War Productions/Third Eye Temple.

Write a Review

Opublikowane przez

Jakub Pożarowszczyk

Czasami wyjdę z ciemności. Na Głosie Kultury piszę o muzyce.

Tagi
Śledź nas
Patronat

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *