Piękna baśń – Dorota Terakowska – „Córka czarownic”

Niektóre książki z naszego dzieciństwa zostają z nami na zawsze i wywołują nutkę nostalgii, szczególnie czytane po raz kolejny w dorosłości. Córka czarownic autorstwa Doroty Terakowskiej to dla mnie właśnie taka powieść. Bardzo dobrze napisana baśniowa historia o dorastaniu oraz dojrzewaniu, rozumieniu siebie oraz o miłości. Magia i ciepło, jakie rozlewają się z kart powieści, o dziewczynce wychowywanej przez czarownice, ma szanse urzec kolejne rzesze młodych czytelników, którzy sięgną po jej nowe wydanie od Wydawnictwa Literackiego (ostatnio pisałam też o W krainie kota). 

Powieść pełna magii

Mała dziewczynka żyje z dala od ludzkich siedzib i spędza dnie na pierwszych naukach, które wprowadzają ją w świat magii, zaklęć i rytuałów. Jej przewodniczką w tym tajemnym świecie jest czarownica. Zmieniają one miejsce zamieszkania, wędrując przez wsie, lasy i pustkowia, a w każdym zakamarku rozległej krainy czyha na nie niebezpieczeństwo. Dziewczyna po kilku latach musi zmienić opiekunkę, tym samym wkraczając też na wyższy stopień wtajemniczenia. Wiedza, jaką teraz przyswaja, obraca się wokół natury i zwierząt, wokół całego świata ożywionego, który dla każdej czarownicy jest niebywale istotny.

Bycie w drodze wymaga ciągłej czujności, gdyż w każdej chwili może stać się coś złego, a nad dziewczynką ciąży przeznaczenie, które każe jej uciekać i się kryć. Kraj, który przemierzają, to kraj uciśniony, w okowach terroru, strachu i nieludzkiego traktowania. Ludzie tutaj ciągle odwracają się za siebie, świadomi niebezpieczeństw. Jednak jest coś, co jest dla nich wentylem, który pozwala im zachować zdrowe zmysły i przede wszystkim nadzieję. Nadzieję, że kiedyś to wszystko się skończy, a pieśń, którą śpiewają, okaże się rzeczywiście proroczą.
Ta pieśń jest nie tylko zapowiedzią przyszłych wydarzeń, lecz także kroniką wspaniałej przeszłości ich kraju, który nie może zostać zapomniany i musi żyć w pieśni i sercach jego mieszkańców. Bo niegdyś był wielki, żyło się w nim dostatnio i szczęśliwie, a mieszkańcy nie znali głodu, biedy i śmierci.

Baśń, która się nie starzeje

Córka czarownic wydana została w roku 1991 i już rok później otrzymała prestiżową nagrodę polskiej sieci IBBY, która także wspiera literaturę dziecięcą. To wyróżnienie pokazuje, jak wartościową i cenną pozycją jest historia o dziewczynce poszukującej swojego dziedzictwa i dojrzewaniu do roli, którą ma pełnić. To klasycznie napisana powieść baśniowa, przez którą przebrzmiewa też poetyka fantasy, a która jest od początku do końca utrzymana w dwóch planach. Dotyczą one dziewczynki i jej własnych przeżyć, dojrzewania do misji, zdobywania kolejnych umiejętności, a także wyzwalania się całego państwa spod niewoli i ucisku.

Baśń o córce czarownic to klimatyczna i wciągająca powieść, która ma szansę zabrać czytelnika w naprawdę fascynującą podróż literacką. Jest to bardzo świadomie napisana książka, pełna dojrzałych wniosków oraz pokazująca rozwój postaci w wielu aspektach, niegubiąca przy tym nic ze swojej magiczności. Bo ta magiczność tu jest, od samego początku, kiedy poznajemy główną bohaterkę. Stąpamy wraz z nią po niepewnym gruncie pierwszych zaklęć i magicznych nauk. Wraz z nią odkrywamy prawdę na temat tajemniczej przepowiedni, wraz z nią popełniamy błędy oraz uczymy się na nich. Mimo fantastycznej otoczki i magicznego świata powieść ta wybrzmiewa bardzo autentycznie i skłania do różnych refleksji, a młodego czytelnika może porwać też tym, że jest tak bardzo szczera i pokazuje rozterki, które dotyczą też ich samych.

Fot.: Wydawnictwo Literackie