Oriana Fallaci, autorka 1968. Od Wietnamu do Meksyku, była prawdopodobnie największą dziennikarką XX wieku. Pisała reportaże z najważniejszych wydarzeń minionego stulecia. Dokonywała rzeczy nieprawdopodobnych tylko po to, żeby przeprowadzić wywiad, którego zdobycie było niemożliwe. Jej teksty zawsze odbijały się szerokim echem w świecie polityki. Pochodząca z Florencji Włoszka przeprowadziła wywiady z wieloma wielkimi ludźmi, chociażby z Willem Brandtem, szachem Iranu, Lechem Wałęsą. Henry Kissinger do końca życia miał żałować wyrażenia zgody na wywiad, w którym sam siebie określił jako samotnego kowboja ratującego świat, czym naraził się zarówno na niezadowolenie prezydenta Nixona, jak i na wyśmianie przez opinię publiczną. Oriana Fallaci jest często piętnowana, chociażby za ostrą krytykę islamu. W polskiej świadomości zaistniała głównie dzięki wywiadowi przeprowadzonemu z Lechem Wałęsą. Niestety, nie była to udana rozmowa. Dziennikarka niekorzystnie wspominała Wałęsę. Uważała go za zarozumiałego, nieinteligentnego ignoranta. Mimo to szanowała i darzyła sympatią ruch robotniczy stojący za wąsatym elektrykiem. Z polski jako pamiątkę przywiozła sobie plakietkę z napisem “Solidarność’”, którą (choć była kiczowata) nosiła z dumą. Była to dla niej sprawa polityczna. W filmie Andrzeja Wajdy Wałęsa. Człowiek z nadziei sceny tego wywiadu uzupełniają główną fabułę filmu. Trzeba zaznaczyć, że dla przywódcy Solidarności Oriana zrobiła wyjątek i wycięła część wywiadu, w której zapewniał,  że zostanie prezydentem. Jej zdaniem taka deklaracja byłaby wówczas dla Solidarności bardzo niekorzystna. Jak to się stało, że drobna, kobieca Włoszka zaistniała w hermetycznym dziennikarskim świecie, od lat zdominowanym przez mężczyzn? Oriana pasję do polityki wyniosła z domu. Jej ojciec prowadził antyfaszystowską działalność, za którą prawie został stracony, a sama dziennikarka w młodości również działała ruchu oporu. Pan Fallaci wychowywał córkę jak chłopca, ucząc ją polować i zakładać sidła. Kształtował charakter Oriany, by była silna i nie użalała się nad sobą. Nie wolno jej było się skarżyć i okazywać słabości. Natomiast matka od dziecka wpajała jej, że ma się uczyć i iść w świat, że nie może tak jak ona zostać niewolnicą męża i dzieci.
Po II wojnie światowej Oriana Fallaci rozpoczęła studia medyczne. Opinie na temat tego, dlaczego z nich zrezygnowała, nie są spójne, jednak tym, co łączy je wszystkie, jest fakt, że decyzję o rezygnacji podjęła samodzielnie. W ich trakcie sama musiała zapłacić za naukę, dlatego zatrudniła się we florenckim dzienniku „Il Mattino” . Pracę tę straciła, gdy napisała artykuł o grupie przyjaciół, która ukradła księdzu szaty liturgiczne, by wyprawić zmarłemu koledze katolicki pogrzeb. Wcześniej ksiądz odmówił wykonania tego sakramentu z powodu komunistycznych sympatii nieboszczyka. „Il Mattino” było zbyt zachowawcze, by opublikować ten tekst, dlatego dziennikarka wysłała go do konkurencji. Gdy dowiedziano się o tym w redakcji, została zwolniona, oraz od razu zatrudniona w gazecie, do której wysłała wcześniej wspomniany tekst. „ L’Europeo” było wówczas jedną z najbardziej liczących się we Włoszech gazet. Wywalczyła sobie w niej zgodę na zostanie reporterką wojenną w Wietnamie. I wtedy nadszedł rok 1968. Przełomowy nie tylko dla Oriany Fallaci.