Seria Battlefield zawsze była mi bardzo bliska i mam z jej kolejnymi częściami naprawdę masę miłych wspomnień. Niezliczone godziny spędziłem z pierwszym Battlefieldem 1942 i niespotykana wtedy skala walki, ogromne mapy i możliwość sterowania najróżniejszymi pojazdami rekompensowała mi fakt, że grałem jedynie z botami, bo o połączeniu internetowym mogłem wtedy tylko pomarzyć. Choć u znajomego graliśmy czasem w trójkę z jego bratem po LAN-ie. Gdybym bardzo się postarał, pewnie znalazłbym jeszcze pudełkową wersję Battlefield: Vietnam i pomimo ciągłego braku internetu, grało się świetnie, a latania śmigłowcem bojowym przy dźwiękach Creedece Clearwater Revival – Fortunate Son nie zapomnę nigdy (zresztą cała ścieżka dźwiękowa z tej części to niesamowity sztos). Trochę przegrałem również w Battlefield 2 i Bad Company 2(ba, miałem nawet mały romans z Battlefield Play4Free). Jednak zdecydowanie najwięcej czasu poświęciłem Battlefieldowi 3, w którego grałem ze znajomymi i  którego uważam za najlepszą odsłonę cyklu. Potem słabszy sprzęt nie pozwolił mi cieszyć się 4. częścią, ominąłem również  pierwszowojennego Battlefielda 1. Teraz jednak znów mam możliwość powrotu do serii, a czas, wydawałoby się, nie może być lepszy, bo najnowsze dziecko DICE powraca do swoich korzeni, ponownie rzucając graczy na teatry działań II Wojny Światowej. Zasiadłem więc do tygodniowej, otwartej bety Battlefielda V, ograłem wszystkie dostępne tryby gry, wziąłem na tapet dostępne klasy żołnierzy, a także sprawdziłem system progresu i ozdabiania broni. Rozegrałem w betę dobrych kilkanaście godzin i teraz mogę podzielić się swoimi wrażeniami, jednocześnie wyjaśniając, dlaczego odpowiedź na pytanie, czy jest to część, której chcieli fani, nie jest wcale taka prosta.