Dobra, profesjonalna recenzja powinna odznaczać się kilkoma cechami, wśród których najważniejszą jest podobno obiektywne podejście jej autora do tematu. Z góry można już więc założyć, że niniejszemu tekstowi daleko będzie do profesjonalizmu. Zmuszony jestem bowiem wylać z siebie wszystkie emocje, ponieważ tak moje podejście, jak i sam odbiór jednego z najwybitniejszych dzieł Johna Steinbecka (oraz amerykańskiej literatury w ogóle), były nieporównywalne z jakąkolwiek inną książką, po którą do tej pory sięgnąłem. Zatopienie się w świecie wykreowanym w Na wschód od Edenu planowałem od ładnych kilku lat, odwlekając zarazem samą lekturę raz za razem. Dlaczego? Powód jest banalny – ze „strachu” związanego z oczekiwaniami, jakie narzucili poprzedni czytelnicy, i jakie narzuciłem sobie sam. Po przeczytaniu dwóch powieści autora (Myszy i ludzie oraz Zagubiony autobus) miałem już absolutną pewność, że jest on geniuszem. Jak zatem nastawić się do lektury czegoś nazywanego przez wielu magnum opus Amerykanina? Nawet tytuł, a przyznam, że rzadko zwracam uwagę na tytuł sam w sobie, jest… kuszący? Przyciągający uwagę? Tajemniczy? Pomyślcie sami – Na wschód od Edenu. Jest w tych czterech wyrazach jakaś magia. Jednak czy udało się pisarzowi oczarować czytelnika na – bagatela – niemal dziewięciuset stronach? Czy powieść ta rzeczywiście zasługuje na miano literackiego klasyka? Czy książka, po którą „bałem się” sięgnąć, spełniła oczekiwania?