Są artyści niepodrabialni; ikony muzyczne, których dorobek płytowy stał się nie tylko elementem popkultury, ale wrósł w świadomość ludzi na całym świecie. W drodze do kina, idąc wyjątkowo zatłoczonymi ulicami miasta z A Night at the Opera w słuchawkach, zastanawiałam się, czym w zasadzie zespół Queen jest dla mnie? Odpowiedź przyszła całkiem szybko. Choć nigdy nie uważałam bandu Mercury’ego za swój ulubiony, gustując bardziej w muzyce Pink Floyd czy Joy Division, doszłam do wniosku, że Queen towarzyszył mi niemal na każdym kroku. Przypomniałam sobie późne powroty do domu od dziadków, gdy byłam może ośmioletnim dzieckiem, i Show Must Go On w radiu starego auta, za którego kierownicą chwytliwą melodię nucił mój tata. Tę samą zresztą piosenkę jako dwunastolatka śpiewałam z zapałem, doprowadzając sąsiadów i rodziców (chociaż się nie przyznają) do szału. Wróciły emocje towarzyszące mi przy każdym We Are The Champions, kiedy któryś z “moich” zespołów sięgnął po trofeum i faktycznie czułam się jak tytułowy zwycięzca; niejedna impreza inspirowana latami 80., gdzie brak I Want To Break Free był zbrodnią nie do pomyślenia. Wspomnienie koleżanki z pierwszej pracy, która przed otwarciem lokalu, zanim pojawili się pierwsi klienci, katowała mnie Don’t Stop Me Now; kolegi, który siedząc w ławce za mną na lekcjach polskiego, notorycznie nucił Bohemian Rhapsody czy też We Will Rock You, które jak mam wrażenie, pamiętam tak długo, jak długo pamiętam coś w ogóle. To tak, jakby brytyjski zespół tworzył swego rodzaju soundtrack mojego życia i podejrzewam, że podobnie ma niejeden z Was. Nie dziwcie się więc, że do Bohemian Rhapsody podeszłam ekstremalnie emocjonalnie i być może właśnie ten sentyment tak bardzo utrudnia mi ocenę produkcji Bryana Singera i Anthonego McCertena, podobnie jak twórcom utrudnił nakręcenie czegoś, co oprócz hymnu pochwalnego i dobrego kina rozrywkowego, stanie z dumą do walki o Oscary.