Dziś swoją premierę ma ósmy film Quentina Tarantino, zatytułowany Nienawistna Ósemka, tradycyjnie więc cofniemy się w czasie, do roku 1992, kiedy ten twórca debiutował na wielkim ekranie obrazem Reservoir Dogs, znanym u nas jako Wściekłe psy. Film opowiadał o grupie gangsterów planujących napad na jubilera, który ostatecznie nie do końca się udaje, a przestępcy spotykają się w opuszczonym magazynie, próbując dojść do tego, co właściwie poszło nie tak i który z nich jest tajniakiem. Była to produkcja, która otworzyła przed reżyserem wrota do wielkiej kariery, określiła jego charakterystyczny styl i na nowo zdefiniowała kino sensacyjne.
Jednak nakręcenie pierwszego obrazu nie było łatwe. Budżet był tak mały, że wielu aktorów po prostu nosiło własne, prywatne ciuchy (z czego najbardziej charakterystyczna jest marynarka Chrisa Penna). Ikoniczne czarne garnitury dostarczyła za darmo pewna projektantka, która kochała amerykańskie kino kryminalne. Steve Buscemi nosił swoje czarne jeansy, zamiast spodni od garnituru, a samochód Pana Blond (Michael Madsen) – Cadillac Coupe de Ville, to prywatne auto Madsena. W wywiadzie z 2014 roku, Tarantino wyjawił, że praktycznie cały budżet przeznaczony na soundtrack pochłonęło wykupienie praw do piosenki Stuck in the Middle with You, którą usłyszeć możemy w słynnej scenie, kiedy Pan Blond torturuje policjanta. Reżyser nie miał nic przeciwko temu, że w filmie nie pojawi się żadna inna muzyka, o ile tylko będzie mógł użyć tego jednego utworu.
A skoro już jesteśmy przy torturach – Michael Madsen, który prywatnie jest bardzo pokojowo nastawiony i ma silną awersję do przemocy w każdej postaci, miał spore problemy w czasie kręcenia tej sceny. Szczególnie w momencie, kiedy musiał uderzyć aktora, Kirka Baltza, grającego rolę policjanta. Kiedy Baltz wygłasza kwestię na temat tego, że w domu czeka na niego dziecko, Madsen, który w tym czasie akurat został ojcem, był tak poruszony samą ideą pozostawienia dziecka bez ojca, że ledwo był w stanie skończyć tę scenę. To ujęcie trafiło do filmu i w niektórych wersjach, można usłyszeć spoza ekranu kogoś (prawdopodobnie Tarantino), szepczącego „Och, nie nie!”.
W wywiadzie, który znaleźć można na wydaniu DVD, Michael Madsen opowiada o tym, że Kirk Baltz poprosił go o to, żeby zamknął go w bagażniku, żeby doświadczyć, jakie to uczucie i wczuć się w rolę. Madsen się zgodził i przy okazji zdecydował, że to świetny moment, żeby troszkę popracować nad własną rolą. Zaczął więc jeździć po okolicy z Baltzem w bagażniku, nie omijając żadnych dziur. A zanim wrócił na parking, zatrzymał się w pobliskim Taco Bell na małą przekąskę. Napój, który tam zamówił, to ten sam, z którym pojawia się na ekranie, kiedy po raz pierwszy Pan Blond wchodzi do magazynu.
Zapewne nie będzie to dla Was zaskoczeniem, bo jest to chyba najbardziej znana ciekawostka dotycząca Wściekłych psów, ale grzechem byłoby o tym nie wspomnieć. Mianowicie, prawdziwe nazwisko Pana Blond to Vic Vega. Jak dobrze wiemy, w kolejnym filmie Tarantino, Pulp Fiction, postać grana przez Johna Travoltę nazywa się Vincent Vega. Według reżysera, Vic i Vincent są braćmi i miał nawet zamiar nakręcić prequel dla obu tych filmów, zatytułowany Double V Vega, opowiadający o losach braci. Jednak zanim cokolwiek doszło do skutku, zarówno Madsen, jak i Travolta za bardzo się zestarzeli, aby powtórzyć swoje role i pomysł został porzucony.
Pomysł na tytuł filmu, według jednej z krążących wersji, powstał dzięki stałemu bywalcowi wypożyczalni kaset video, w której niegdyś pracował Tarantino. Przyszły reżyser często polecał mało znane filmy swoim klientom, a kiedy zasugerował Au revoir les enfants (1987) Louisa Malle, ów bywalec odpowiedział: „Nie chcę oglądać żadnego reservoir dogs!”. Inna wersja tej historii twierdzi, że to dziewczyna Tarantino poleciła mu ten film, a sam reżyser źle usłyszał tytuł. Niektórzy sugerują, że Reservoir Dogs powstało jako zlepek Au revoir les enfants i Straw Dogs (1971) Sama Peckinpaha. Quentin Tarantino nigdy nie podał jasnej odpowiedzi na temat genezy tytułu swojego debiutu.
Ostatecznie, gotowa produkcja stała się czarnym koniem festiwalu w Sundance, w 1992 roku, gdzie film miał swoją premierę. Mówiło się, że to pewniak do nagrody, jednak ostatecznie, z ośmiu nagród, które przyznano filmom nie dokumentalnym, Wściekłe psy nie otrzymały ani jednej.
Otwierająca Wściekłe psy konwersacja w barze zawiera między innymi słynną interpretację piosenki Like a Virgin Madonny, wygłoszoną przez Pana Brązowego (czyli samego Tarantino). Kiedy piosenkarka zobaczyła film, stwierdziła, że bardzo jej się podobał, ale całkowicie zaprzeczyła twierdzeniom na temat jej utworu. Później dała reżyserowi w prezencie kopię swojego albumu Erotica, z dopiskiem „Dla Quentina. To nie piosenka o kutasie, tylko o miłości. Madonna.”
Wartym odnotowania jest też fakt, że we wspomnianej rozmowie bierze udział również Eddie Cabot, grany przez Chrisa Penna, który był kiedyś szwagrem Madonny (jego starszy brat, Sean Penn, był mężem piosenkarki przez cztery lata).
Pozostańmy jeszcze przez chwilę w barze, w którym zaczyna się film. Już na samym początku można domyślić się, który z członków ekipy jest tajniakiem. W momencie, kiedy Joe Cabot (Lawrence Tierney) pyta, który z nich nie dołożył się do napiwku, Pan Pomarańczowy (Tim Roth) od razu donosi na Pana Różowego (Steve Buscemi).
Później akcja przenosi się do opuszczonego magazynu, w którym po zakończonym skoku, mają spotkać się bohaterowie. Owa lokacja to w rzeczywistości dawne prosektorium. W momencie, kiedy Pan Biały (Harvey Keitel) i Pan Różowy przechodzą do pokoju na tyłach, żeby zmyć z siebie krew, w tle można zauważyć pozostałości po dawnym przeznaczeniu budynku (plastikowe rurki, płyn do balsamowania itp.). Dodatkowo, w ramach oszczędzania budżetu, wszystkie sceny rozgrywające się w mieszkaniu Pana Pomarańczowego nakręcone zostały w tej samej lokacji. Górne piętro prosektorium urządzono tak, aby wyglądało jak wnętrze mieszkania.
To właśnie we Wściekłych psach Tarantino po raz pierwszy zastosował swoje firmowe ujęcie „z bagażnika”, które w różnych wariacjach pojawiło się w każdym z jego późniejszych filmów.
W filmie występuje sześciu „kolorowych” przestępców – Pan Biały (Keitel), Pan Pomarańczowy (Roth), Pan Różowy (Buscemi), Pan Blond (Madsen), Pan Brązowy (Tarantino) i… no właśnie, kto jeszcze? Zapewne niewielu z Was pamięta, że był tam jeszcze Pan Niebieski. Nic dziwnego, jako że postać ta nie dostała za wiele czasu ekranowego i nie wypowiada prawie żadnego słowa w trakcie filmu. W tę rolę wcielił się Eddie Bunker, który zanim został aktorem, był prawdziwym kryminalistą, a w jego repertuarze było obrabianie banków. Bunker sporą część życia spędził w więzieniu, w 1975 roku, w wieku 42 lat, wstąpił na drogę uczciwości, napisał kilka kryminałów (których Tarantino był fanem) i okazjonalnie pisał scenariusze i grał w filmach.
Uwaga, w poniższym akapicie znajduje się wielki spoiler na temat zakończenia filmu!
Klimatyczny finał, w którym bohaterowie strzelają do siebie nawzajem, stał się jednocześnie źródłem niejasności, nad którą głowili się widzowie. Tak naprawdę jednak stało się to wyniku pomyłki. Scena wygląda tak, że Joe celuje z broni do leżącego na podłodze Pana Pomarańczowego, Pan Biały celuje w Joego, a Eddie celuje w Pana Białego. Joe strzela do Pomarańczowego, Biały strzela do Joego, Eddie strzela do Białego, ale wyraźnie słychać cztery wystrzały i wszyscy padają na ziemię (poza, oczywiście, Pomarańczowym, który już leżał). Kto więc zastrzelił Eddiego? (można nawet znaleźć koszulki z tym pytaniem). Jedyną logiczną odpowiedzą jest – Pan Biały. Najpierw strzelił do Joego, a później wypalił do Eddiego w tym samym czasie, kiedy Eddie strzela do niego. Jednak według aktora, Chrisa Penna, w momencie kiedy filmowali tę scenę, wybuchowy woreczek z krwią zamontowany na piersi Harveya Keitela, eksplodował za wcześnie. Keitel padł, jednocześnie oddając drugi strzał (który wygląda, jakby nadal skierowany był w Joego), a potem eksplodował woreczek z krwią Penna, tak jak to zaplanowano. Aktor od razu zwrócił uwagę, że scena ta może wydać się niejasna, jednak Tarantino zdecydował zostawić to tak, jak jest.
Wściekłe psy zostały ogłoszone najlepszym filmem niezależnym wszechczasów oraz najbardziej wpływowym filmem ostatnich 15 lat, według magazynu Empire. Produkcja ta została nakręcona w ciągu 35 dni i zawiera 272 użycia słowa „fuck”.
[buybox-widget category=”movie” name=”Wściekłe psy” info=”Quentin Tarantino”]
Fot.: Dog Eat Dog Productions Inc., Miramax
