Czy w przeszłości graliście w podchody? Grę, w której jedna grupa poszukuje drugiej, tropiąc ją po pozostawionych znakach, tropach? Czasem zadaniem uczestników było zmylenie przeciwnika, czasem skłócenie jej członków. Wszystkie działania przemyślane w najdrobniejszych szczegółach. Ale zawsze to było miłe przeżycie, pełne emocji, a także satysfakcji z odnalezienia drużyny przeciwnej. Czar dziecięcych wspomnień. Motyw tej zabawy w swojej książce Gra wykorzystuje Sara Antczak. Czy bohaterowie jej książki również będą mieli miłe wspomnienia związane z tą niewinną z pozoru grą?
Sześcioro bohaterów, pochodzących z różnych środowisk, których nic nie łączy. Mają inne zawody, niektórzy uciekają przed prawem, inni byli w przeszłości ofiarami, niektórzy pragną miłości i akceptacji, inni zadośćuczynienia. A jedna bohaterka szuka siostry przyjaciółki, która zniknęła rok temu w tej samej grze. Mężczyźni i kobiety, którzy zostali specjalnie wyselekcjonowani do gry. Zabawy, o której wiedzą tylko nieliczni. Tajemnicze zaproszenia skojarzyły mi się ze Squid game – serialem, w którym także występują zawodnicy, którzy muszą się zmierzyć z dziecięcymi grami w „doroślejszej” odsłonie. Kolejnym skojarzeniem był film ESCAPE ROOM oraz ESCAPE ROOM: Najlepsi z najlepszych. Mamy tutaj także dwie grupy uczestników. Nasza szóstka bohaterów oraz Partyzanci – którzy ich na każdym kroku kontrolują, którzy znają ich słabe i mocne strony oraz przeszłość.
I właśnie chodzi o te zdarzenia z przeszłości, które odbiły piętno na dalszym życiu głównych bohaterów. Każda wskazówka odnosi się do przeżycia jednego z nich. Nie jest to dla nich łatwe, kiedy muszą się zmierzyć z przykrymi dla nich wydarzeniami, na oczach pozostałych, jeszcze nieznanych sobie uczestników. Bez rozgryzienia znaków nie uda im się przetrwać. Nie uda im się znaleźć ostatecznego miejsca zbiórki. A czas ucieka. Presja czasu, miejsce, w którym odbywa się gra – las oraz jego inne tajemnicze miejsca – przypomina mi film Igrzyska śmierci. Tutaj podobnie między bohaterami, w pewnym momencie dochodzi do rozłamu, kiedy zaczynają poznawać się lepiej.
Prawda, która zostaje stopniowo odkrywana, powoduje wzrost nieufności, mnogość podejrzeń, brak wiary w dobre intencje. Zawodnicy zaczynają między sobą konkurować, bojąc się o swoje życie. Ciekawym zabiegiem jest pisanie z perspektywy każdego gracza. Możemy poznać ich bliżej. Poznać motywy ich działań, które czasami są dla nas – Czytelników – nieracjonalne. Poznajemy ich najgorsze strony. Czy ten zabieg doprowadził do tego, że zaczęłam ich osądzać? Absolutnie nie. Momentami im współczułam, czasem zachowanie ich najbliższych budził we mnie gniew i niedowierzanie. Było mi przykro, że czegoś takiego doświadczyli w tak młodym wieku. Chociaż przy niektórych postaciach uważałam, że w pełni zasługują na konsekwencje (udział w grze) swoich beznadziejnych i karygodnych wybryków.
Autorka w bardzo ciekawy sposób przedstawiła Grę jako pewnego rodzaju katharsis. Moment, w którym człowiek musi zmierzyć się sam ze sobą, aby iść dalej. A powrót nie jest możliwy. Wskazówki oraz ich odkrywanie budziło we mnie pełno emocji, w tym także skrajne uczucia – strach, ciekawość, lęk, niedowierzanie, wiarę, nadzieję i bezsilność. Bardzo podobały mi się zwroty akcji. Trudno było mi odgadnąć, kto jest dobry, a kto zły. W pewnym momencie nie ufałam żadnej postaci. Nie bez powodu książkę pochłonęłam w trzy wieczory. Wpłynęła na to również wciągająca fabuła, intrygujące postaci, z których każda była charakterystyczna, pełna niespodzianek i tak naprawdę naznaczona na swój sposób przez życie.
Jestem totalnie na tak dla Gry Sary Antczak. Bez wątpienia fani kryminałów, łamigłówek oraz mocnych wrażeń uznają ją za doskonałą rozrywkę na długie jesienne wieczory. Warto wspomnieć również o okładce, która przyciąga – wygląda niczym kora drzewa, na której znajdują się dwie przekreślone strzałki. Ten znak jest bardzo ważny z perspektywy całej powieści.
Fot.: Filia
