W dzisiejszym, zawsze zmieniającym się świecie gier wideo, trudno nadążyć za wszystkimi nowościami, premierami i trendami. Dlatego też, raz na miesiąc, spotykamy się z naszą zacną grupą doświadczonych graczy, by podzielić się z Wami naszymi spostrzeżeniami, refleksjami i ocenami tego, co ostatnio działo się w świecie gier.
W każdym odcinku cyklu Zgrane dranie skupimy się na różnych aspektach branży gier: od najgorętszych premier, przez niespodziewane hity, aż po te tytuły, które mogły umknąć Waszej uwadze. Nasz zespół, składający się z zapalonych graczy o różnorodnych gustach i preferencjach, zagwarantuje Wam szerokie spojrzenie na branżę i pomoże odkryć gry, które mogą stać się Waszymi nowymi ulubieńcami.
Zapraszamy do śledzenia naszego cyklu „Zgrane dranie”, gdzie każdy fan gier, niezależnie od swojego doświadczenia i preferencji, znajdzie coś dla siebie. Bądźcie z nami, by razem odkrywać fascynujący świat gier!
Dusza anarchisty ściera się we mnie z romantycznym sercem. Jednego dnia rzucałbym koktajlem Mołotowa i palił rządowe pałace, innym razem wzruszam się nad twórczością klasyków literatury – Tołstoja, Steinbecka czy Remarque’a. W wolnych chwilach potrafię wyruszyć samotnie na szlak i biwakuję w ostępach przyrody. Moim marzeniem jest napisać powieść.
Od początku tego roku nie mogę narzekać na brak gier. Choć pod koniec 2023 byłem już nieco zmęczony gamingiem, to nowe tytuły są tak wciągające, że nie mogłem wobec nich przejść obojętnie. Zanim jednak do nich przejdę, muszę się pochwalić, że nadrabiam niektóre części Need for speed. Miałem chęć się pościgać, więc pierwszy wybór padł na Most wanted, które praktycznie połknąłem w piętnaście godzin. Teraz w wolnych chwilach driftuje w Need for speed: payback i muszę przyznać, że nadal bawię się całkiem dobrze. Idealne gry na steam decka!
Najważniejszą grą lutego jest dla mnie (jak i dla dużej części przyjaciół) Helldivers II. Muszę przyznać, że strzelanie do robali oraz robotów jest szalenie wciągające i wciąż nie mam dość pomimo czterdziestu rozegranych godzin. Jeśli jesteście ciekawi moich wrażeń, to zapraszam do recenzji! Omawiam w niej zarówno te dobre, jak i te kiepskie strony produkcji Arrowhead studios, aczkolwiek tych drugich na szczęście jest o wiele mniej i gra otrzymała zasłużoną dziewiątkę.
Dosłownie rzutem na taśmę pod koniec miesiąca pojawiła się jeszcze jedna produkcja znikąd, która mocno wstrząsnęła gamingowym półświatkiem. Mowa o Balatro, miksem karcianki roguelike, w którym rządzą pokerowe zasady. Szczerze mówiąc, nie rozumiałem fenomenu tej gry, dopóki nie usiadłem do pierwszej sesji… która trwała cztery godziny! Z pozoru prosta gra o wariacji na temat dobieranego pokera urzekła mnie prostotą zasad oraz nieskończonymi kombinacjami rozgrywki. Ponad sto pięćdziesiąt modyfikatorów (!) w postaci jokerów do odkrycia to dopiero czubek góry lodowej. W trakcie kolejnych rozgrywek przeprowadzam w głowie skomplikowane obliczenia, ponieważ im dalej w las, tym trzeba więcej główkować. Niech liczby przemówią za mnie: Balatro posiada 95% ocen pozytywnych (tylko 135 na ponad 7200 pozytywnych!), a w chwili, gdy piszę te słowa, przed komputerami zasiada trzydzieści pięć tysięcy osób! Jeśli macie wolne sześć dyszek, to serdecznie polecam tę produkcję. Recenzja już niedługo!
Miłuję szeroko rozumianą literaturę i starego, dobrego rocka. A poza tym lubię marudzić.
Ostatnio zauroczyłem się serią Persona i wciągnąłem się na tyle, że teraz ogrywam produkt poboczny dziejący się w tym samym uniwersum, czyli Soul Hackers 2. Liczba porządkowa słusznie Wam podpowiada, że nie jest to pierwsza część, ale wydaną w 1997 roku produkcję pewnie niewiele osób w Polsce pamięta, więc pozostaje jedynie czekać na remake. Wejście w dwójkę jest zresztą bezbolesne, bo nie czuję, aby w opowieści coś mnie ominęło. Aion jako sztuczna inteligencja postanawia uratować świat przed zagładą, tworząc dwie ludzkie części swojego umysłu – Ringo i Figue. Samo założenie, żeby ratować świat przed apokalipsą, jest mało oryginalne, ale i tak nie mogłem się doczekać tego, co w marce Megami Tensei jak najistotniejsze: walka za pomocą demonów. Początkowo miałem wrażenie, że będzie to wyglądało trochę inaczej niż w Personie 4 i 5, ale podobieństw jest dużo. Każdy z kontrolowanych przez nas bohaterów ma przypisanego demona z konkretnymi umiejętnościami oraz statystykami, a kluczem do zwycięstwa w pojedynkach jest wykorzystywanie słabości przeciwników. Gdy na taką słabość natrafimy, nasz demon “głodnieje” i na koniec rundy gracza, nienażarte potwory dodatkowo atakują wszystkich przeciwników. Z biegiem rozgrywki możemy ulepszyć nasz ekwipunek, aby na przykład raz na rundę jedna z postaci wymieniła demona, jeśli obecnie używany nie jest przydatny w walce. Dobrze też twórcom przyszło budowanie relacji między postaciami, często wchodzą oni ze sobą w dialogi, niekiedy się kłócąc (jak chociażby Arrow i Milady). Soul Hackers 2 oferuje ponadto takie aktywności poboczne, jak pójście z towarzyszem lub całą grupą na drinka (wtedy wzmacniamy więź między postaciami, co jest kluczowe w rozwikłaniu ich problemów wewnętrznych) oraz oczywiście questy poboczne, które niestety często polegają na byciu kurierem lub wiedźminem (ubij kilka maszkar). Na ten moment jednak jeszcze mi się one nie znudziły, więc chętnie wykonuję wszystko, co gra mi proponuje. Wygląda na to, że wsiąkłem w japońskie gry po pachy…
