Kolejna część historii pewnej rodziny Hekne z miasta Butangen. Niemożliwe nie istnieje? A jednak. Umarli jednak żyją, a los stoi na straży, aby osoby związane więzami krwi spotkały się mimo wszystko. Bliźniacy. Jeden z nich miał nie żyć. Jeden był wychowywany przez księdza. Los. Strażnik ich ponownego spotkania. Lars Mytting stworzył niesamowicie otulającą kontynuację pierwszej części Siostrzanych dzwonów. W Tkaninie z Hekne uwierzymy na nowo w fatum, miłość i przeznaczenie.
Mija dwadzieścia lat, odkąd rozstaliśmy się z bohaterami poprzedniej części. Jednak jedno niespodziewane spotkanie w lesie pozwala na nowo zanurzyć się w historię mieszkańców małej norweskiej wioski. Spotkanie bliźniaków, którzy nie widzieli o swoim istnieniu. Bo niby skąd? Przecież jeden z nich podobno nie przeżył porodu. Jeden wychowywany przez pastora, drugi – bohater wojenny. Różni ich wszystko. Pochodzenie, sposób wychowania, wartości, w które wierzą. A jednak nienazwana siła doprowadza do ich spotkania. Tym samym czytelnik znowu przenosi się w świat legend, mroźnych krain oraz tej niespotykanej nigdzie indziej atmosfery.
Na nowo budzą się także pragnienia związane z odnalezieniem tkaniny z Hekne, tkanej przez syjamskie siostry – przodkinie Bliźniaków. Czemu ta tkanina jest tak ważna? Według legend na niej znajduje się przepowiednia niesamowitych Sióstr (na których cześć powstały tytułowe – w pierwszej części – dzwony).
Bohaterem tej części jest Pastor Kai, który, czasem narażając swoje życie, postanawia odnaleźć ten zaginiony kawałek materiału. Według legendy na nim znajduje się połączenie minionych lat. Tego, co zapomniane, i nowego, które dopiero nadchodzi. Poszukiwania materiału pozwoliły Pastorowi na odkrycie prawdy o siostrach – ich miłości do siebie czy do tajemniczego żołnierza. Urealniły wizerunek sióstr, które wcześniej jawiły się niczym boginie, mistyczki, momentami postacie z baśni. Ich realność była czymś tak nierealnym.
Co ważne, autor świetnie odkrywa karty powieści, nie serwuje wszystkich informacji od razu, pozwalając czytelnikowi na coraz głębsze zanurzanie się w historii. Każde spotkanie pozwala na odkrycie tego, co różni ludzie myśleli na temat sióstr. Jednak wszystkie napotkane na drodze w poszukiwaniu tkaniny z Hekne postaci łączy kilka cech wspólnych. Pragną żyć szczęśliwie, być kochani i odkryć prawdę. Życie pomiędzy realnością a światem stworzonym przez legendy nie do końca pozwoliły im tak „naprawdę żyć”. Poczucie bycia częścią czegoś większego. Czegoś, co nie śniło się wszystkim, można porównać do pewnego rodzaju brzemienia. A tym samym niezrozumienia przez pozostałe osoby. Jednak to poczucie nierozerwalnej całości jest odpowiedzialnością. Odpowiedzialnością za tkanie ich historii dalej.
Byłam oczarowana historią przedstawioną w pierwszej części i trochę obawiałam się jej kontynuacji. Czy autor na nowo wzbudzi we mnie podobne emocje? Czy jednak ten specyficzny klimat nie będzie na nowo osiągalny? Tymczasem moje obawy były niesłuszne. Lars Mytting jest genialnym pisarzem – wplatającym magię i baśniowość do codziennego życia.
Na uwagę zasługuje oprawa graficzna – twarda okładka w kolorze żółci, pięknie zdobiona po bokach, na środku przedstawia Bliźniaków, którzy tak różni (styl ubioru na okładce) przenikają się. Dodatkowo wokół ich nóg można zauważyć nić (część tkaniny), która podkreśla zażyłość rodzinną między nimi (więzy krwi).
Bez wątpienia polecam książkę Tkanina z Hekne osobom, które nieśpiesznie lubią delektować się historią opowiedzianą z dużą dokładnością, pietyzmem, w której wątki mistyczne, baśniowe mieszają się w jedną całość. A rozwiązanie jest bliżej, niż ktokolwiek by się spodziewał.
Fot.: Wydawnictwo Otwarte
