Aktualnie na słuchawkach #22: Karolina Lizer, Damn the Weather, Black Swan Lane, Flash Forward

Chcecie gorący debiut? No to proszę. Jest to znalezisko bynajmniej nie archeologiczne, chociaż ekipa z Damn the Weather pracowała nad swoją płytą kilka lat. Znalezisko jednocześnie dość fartowne, bo za pierwszym razem… pominąłem ten album w poszukiwaniu płyt do tego zestawienia. Polihymnia postanowiła mnie jednak nawrócić na właściwą ścieżkę; coś mnie podkusiło, żeby przejrzeć listę wydanych w grudniu płyt i tym sposobem odkryłem album Saturnalia. Powierzchownie płyta nie wydaje się wyróżniać niczym szczególnym. Damn the Weather nie przebija muru swoimi dźwiękami, nie skacze również na tyle wysoko, aby rozbić głową sufit. Pierwsze wrażenia? Zwykły, radiowy pop rock, któremu niebezpiecznie blisko takich rockowych zakalców jak Nickelback. Ale jednak te gitarowe riffy nie wydają się aż tak banalne – Nocturne czy Spade naprawdę daje radę, chociaż do najlepszych dźwięków na tej płycie przejdziemy później. Ale największą różnicę, największą robotę robią tutaj skrzypce. Można przy tym trochę się pogubić, bo robi się z tego ni folk rock, ni pop rock… Stąd mój problem z jednoznacznym ich sklasyfikowaniem. Bo chociaż skrzypce kojarzą się z szeroko znaną muzyką folkową, to jest to jedyny instrument ludowy, który się pojawia – a do tego jest zestawiony z nowoczesnym brzmieniem gitary elektrycznej. I wiecie co? Dałem sobie spokój z ustalaniem na siłę, w jaką szufladę ich wcisnąć. Zresztą, na swojej stronie internetowej sami piszą, że są stylistycznymi schizofrenikami – tym razem nie jest to czcze gadanie o tym, jacy to są wyjątkowi. Wyszło na to, że jak już przestałem się nad tym zastanawiać, to po prostu zacząłem się relaksować przy ich muzyce, zapominając o koszmarnych skojarzeniach z zespołem Chada Kroegera. Owszem, u Damn the Weather również doszukałem się irytującej maniery polegającej na okresowym tłumieniu czy też przesterowaniu głosu wokalisty, ale na szczęście nie jest to element, który odbiera mi przyjemność ze słuchania Saturnalii. A najlepsze zostawiłem na koniec, tak jak i zespół postanowił najlepsze ciasto zachować na deser. Damn the Weather postanowiło nie popełnić błędu Black Swan Lane i ostatnim, brawurowym w moim mniemaniu utworem jest The Last Gasp – cudowny riff gitarowy, wokal, tekst i skrzypce składają się w perfekcyjną całość i Saturnalia awansowała do rankingu moich płyt, które będę ciepło wspominał chociażby za to, jak świetnie się kończy. Tak udany debiut aż prosi się o więcej podobnych płyt.