Aktualnie na słuchawkach #27: Ed Sheeran, Matchbox Twenty, The Langan Band oraz The Murlocs

Czas na wyznanie: Ed Sheeran potencjał folkowy ma od dawien dawna. Sęk w tym, że do dziś go w pełni nie wykorzystał. I najnowsza „matematyczna” płyta (poprzednie krążki z tej “serii” mają znak dodawania, mnożenia, dzielenia oraz sumy) mimo oczywistych prób (kolaboracja z Aaronem Dessnerem z The National, tak jak kilka lat temu poczyniła to z o wiele lepszym skutkiem Taylor Swift) zbliżenia się do tego gatunku, niestety nie okazała się aż tak dobrym rozwiązaniem, bo to wciąż za bardzo popowy i za mało folkowy album. W efekcie zadowoleni nie będą ani miłośnicy dotychczasowych dokonań Sheerana, ani miłośnicy folku, bo wyszło zdecydowanie zbyt spokojnie, a całość bez wsłuchania się w teksty jest nieco zbyt rozmyta. Ja z kolei jestem całkiem zadowolony. Lubię Sheerana od dawna, zawsze chciałem dostać w jego wykonaniu taką czysto folkową płytę (ciągle jej nie otrzymałem), ale generalnie ta najnowsza w jego wykonaniu bardzo przypadła mi do gustu, tym bardziej że jest to album utopiony w smutku, a takie płyty z reguły wchodzą mi bardziej. Ed Sheeran jest z natury spokojnym wykonawcą, więc ta kolaboracja w teorii powinna sprawdzić się lepiej, ale i tak jest przyzwoicie: tam, gdzie pewne chwytliwe refreny i melodie były eksponowane na wcześniejszych albumach Sheerana, tutaj ukrywają się w tle. Ten delikatny dotyk Dessnera, połączony z przewagą ballad, sprawia, że najnowszy krążek Brytyjczyka staje się ciekawie wycofanym albumem; emocje są surowe, ale wykonanie jest powściągliwe. Słuchając uważnie, mamy wrażenie, że album tętni żalem i niepewnością. Nawet w najbardziej przygnębiających momentach Sheeran bez większych problemów dowodzi, że muzyka jest balsamem dla cierpiących dusz, dzięki czemu album powstały z żalu i depresji nie jest wcale trudny do słuchania, ale trzeba oczywiście dać mu swoją cierpliwość i czas. Sheeran może odłożył taneczne rytmy i powstrzymał się od chwytliwych refrenów, ale prawie jakby nie mógł się powstrzymać od znalezienia melodii, które wpuszczają światło i tworzą refreny, które chce się śpiewać razem z nim. „Odejmowanie” wciąż brzmi jak album Eda Sheerana, ale taki, który nie stara się tak bardzo być wszystkim dla wszystkich na raz. Czasami mniej naprawdę znaczy więcej.