Nie jesteś nigdy sama – Riley Sager – „Dom po drugiej stronie jeziora”

Co może być gorszego od śmierci ukochanej osoby? Tego nie da się zapomnieć, „przejść do porządku dziennego”, przeżyć bez żałoby. Żałoby, która może mieć różne oblicza. Ciągłego płaczu, rozdrażnienia, chęci przebywania z ludźmi lub wręcz zaszycia się w miejscu, gdzie nikt „nie patrzy”.  Co czuje taka osoba? Utratę cząstki siebie, brak sens dalszego życia. Zdarzają się przypadki, kiedy osoby osamotnione targają się na własne życie lub tak jak bohaterka książki Rileya Sagera Dom po  drugiej stronie jeziora, Casey Fletcher, która z każdym kolejnym dniem wyniszcza się psychicznie. Jak? Poprzez serwowanie swojemu organizmowi ogromnej liczby dawek alkoholu liczonych w butelkach, a nie w kieliszkach.

Kolejną trudnością jest brak możliwości przeżycia żałoby na swój własny sposób. Osoby na świeczniku zawsze, niezależnie od sytuacji, są niezłą strawą dla krwiożerczych fotoreporterów. Niestety sławnym osobom po części obiera się sposobność do słabszych momentów – przeżywania bólu i straty na ich własnych warunkach. Nie widzi się w nich człowieka, tylko kolejny temat dla plotkarskich portali.

Casey nie może tego znieść. Ucieka do domu. Wydawać by się mogło – bezpiecznej przystani. Jednak jest to miejsce, które budzi w niej mieszane uczucia. To tutaj była najszczęśliwszą kobietą u boku swojego męża Lena. To tutaj też doświadczyła największej tragedii – straty ukochanego. Czy w domu nad jeziorem bohaterka czuje się samotna Momentami oczywiście, lecz do czasu…

Wszystko zmienia się w momencie, kiedy w domu naprzeciwko zjawia się para idealna. Ona – piękna, czarująca, o nienagannej figurze, była modelka, która mimo zakończenia kariery nadal nie schodzi z pierwszych stron gazet. On – innowator technologiczny, przystojny, inteligentny, który potrafi roztaczać wokół siebie aurę tajemniczości. Oni  – szalenie w sobie zakochani. Skąd Casey o tym wie? Jedyną rozrywką głównej bohaterki, oprócz picia do braku przytomności, jest obserwacja. Robi to nałogowo – przy pomocy lornetki uwielbia podglądać swoich nowych sąsiadów. Nieustannie, dzień po dniu poznaje ich za pomocą swoich obserwacji.

Motyw w książce Rileya jest powtarzalny i tutaj wielu Czytelników może znajdować punkty wspólne z np. z Dziewczyną z pociągu Pauli Hawkins. Jednak to tylko pozory. Autor idealnie usypia czujność Czytelnika, który spodziewa się kolejnego thrillera, w którym idealny świat pęka jak bańka mydlana.

Jedna noc zmienia wszystko… Kobiety zaprzyjaźniają się, kiedy Casey ratuje życie Katherine. Zaczyna je łączyć pewnego rodzaju więź. A mąż Kat staje się pewnego rodzaju przeszkodą. Brzmi znajomo? Zakończenie mogłoby się wydawać przewidywalne, jednak tak totalnie nie jest. Autor, po zabawie w kotka i myszkę z Odbiorcą powieści, zmienia akcję o sto osiemdziesiąt stopni. I zamiast przewidywalnego zakończenia, mamy elementy miejscowej historii, starodawnych wierzeń i zabobonów.

Powiem, że Dom po drugiej stronie jeziora mnie na tyle zaintrygował, że przeczytałam go w niespełna dwa dni. Dosłownie nie mogłam się od książki oderwać. Autor w ciekawy sposób przedstawił postacie, nie szczędząc im wad i zalet. Sprawiając tym samym, że stają się nam bliżsi. Każdy z bohaterów jest charakterystyczny. Na podstawie kilku zdań mogłabym odgadnąć, który bohater wypowiedział dane słowa.

Okładka powieści jest niestety niczym kopiuj-wklej na tle innych książek. W ostatnim czasie ogromna ich ilość opowiada o historiach w domach na uboczu, hotelach, tajemniczych mieszkaniach, więc oczywistym, że w tle zawsze majaczy zarys budynku. Nie jestem przekonana, że akurat na tę okładkę z domem zwróciłabym uwagę na tle pozostałych, a szkoda bo naprawdę warto sięgnąć po Dom po drugiej stronie jeziora.

Fot.: Mova